เดินคนเดียวบ้างนะ เวลาไม่มีใครจะได้อยู่ด้วยตัวเราเอง
กำแน่นเท่าใดก็สูญเ สี ยมากเท่านั้นเหมือนกับการกำทรา ยนั่นแหละ
ยิ่งคุณกำแน่นทรา ยก็ร่วงออกจากมือมากเท่านั้นที่ควรถนอมจงรู้ถนอม
เพราะเมื่อใดที่คุณสูญเ สี ยไป สิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งที่มีค่าที่ทำให้คุณเ จ็ บป ว ด
และเ สี ยใจที่สุดก็เป็นได้
เมื่อใดที่รู้สึกสิ้นหวังหากอย ากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ แต่เมื่อร้องจนหนำใจแล้ว
ก็ต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกครั้งให้ได้ความซาบซึ้งทดแทนความผูกพันไม่ได้
ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแปลกหน้า
คุณต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไห้สะอื้นสักเพียงใด
เพราะมนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็น แ ก่ ตัว
จึงอย่ าไปคาดหวังว่าจะมีใครดีต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไข
หากใครคนหนึ่งไม่มีค่าเพียงพอให้คุณถนอมก็ต้องฝึกปล่อย ฝึกวาง
ฝึกทิ้งอย่ าเลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตา
จงเรียนรู้ที่จะชื่นชมคนที่ความสาม า รถ และหากคุณคิดว่า
ตัวเองสู้คนอื่นเขาไม่ได้อย่ าได้น้อย เ นื้ อต่ำใจ
เพราะคุณ ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนคนอื่นทั่วๆ ไปพ่อแม่คือคนที่รัก
และปรารถนาดีต่อคุณมากที่สุดอย่ าคิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเ งิ น
อย่ าคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็น เ ด็ ก อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก
ถูกในมุมของพ่อแม่ แต่ไม่สงส า รพ่อแม่เหรอ ที่มีลูกไม่รู้จักโตสักที
ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไปทุกเวลาทุกนาที
อย่ าเอา วิ ธีการเก่าๆ มาแก้ไขปัญหา คนสองคนรักกัน
อาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา
อย่ าเอาแต่พร่ำเพ้อ อย่ าเอาแต่เรียกร้อง เพราะสิ่งนี้อาจ
เป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิมหนทางของชีวิต
นั้นย าวไกลจงเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง
เผื่อวันใดที่คนอื่นไม่ได้สนใจคุณเหมือนเดิม ก็ไม่ต้องเ สี ยใจ
เพราะทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่ต้องเดินเหมือนกันไม่มีใคร
เดินเคียงคู่คุณไปจนถึงปลายทาง
อย่ าให้ใครคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง
กลายเป็นทั้งหมดในชีวิตคุณความโ ช คร้ า ยของมนุษย์
ถือกำเนิดขึ้นจากการไม่ชอบที่จะอยู่เพียงลำพัง
ขอขอบคุณแหล่งที่มา forlifeth
